ای کلاغی که پریدی
از فراز سر ما ،
و فرو رفتی در اندیشه ی آشفته ی ابری ولگرد ،
و صدایت همچون نیزه ی کوتاهی ، پهنای افق را پیمود ،
خبر ما را باد ، با خود خواهد برد به شهر؛
از فراز سر ما ،
و فرو رفتی در اندیشه ی آشفته ی ابری ولگرد ،
و صدایت همچون نیزه ی کوتاهی ، پهنای افق را پیمود ،
خبر ما را باد ، با خود خواهد برد به شهر؛
.
.
.
تا آخر .
پ.ن : واقعن روحش شاد این فروغ ؛ چه شعرای پرمضمونی! داره .