Tuesday, July 28, 2009
از مدرسه ی بامداد در انتهای خیابان شاه، ایستگاه پیروز، اتوبوس که به ایستگاه نزدیک می شد، در آن ایام بعد از 28 مرداد و بگیر و ببندها، شاگرد راننده به نشانه ی اعلام نام ایستگاه ندا می داد: " پیروزست ..." که البته رجوع به شعار معروف "مصدق پیروزست" بود، و قند در دل ما آب می شد ...

پرویز دوایی، امشب در سینما ستاره، دختر شرقی

9:08 PM | لاغر |


Sunday, July 26, 2009
... همه ما جزيي از بازي هستيم، درست وسط بازي هستيم، ما همه رهگذران کوچه هاي پشتي تالارها و خيابان هاي اطرافش. خش خش برگ هاي پاييزي زير پاي تماشاگر و رهگذر و بازيگر يک صدا بيشتر ندارد. اگر يکي از ما، بازيگر يا تماشاگر يا رهگذر روي برف زمستاني ليز بخورد، به زمين بيفتد و مجروح شود، ديگري زير بغلش را مي گيرد و با خود به تالار نمايش- که حالا بزرگ شده، خيلي بزرگ- مي کشاند. بعد من روي صندلي تماشاگران مي نشينم و تو بازي مي کني. تو زخم مي خوري و من مي گريم. تو لبخند مي زني و من دلشاد مي شوم. تو مي ميري و من دلم مي شکند. من نشسته ام تا برخاستن، دوباره برخاستن تو را ببينم. من براي رنج هاي تو کف مي زنم و تو به احترام اشک هاي من سر خم مي کني. پرده ها فرو مي افتند و من در کوچه پشتي- کوچه يي با برگ ريز پاييزي يا برف زمستاني- با گل سرخي به انتظارت مي مانم...
(+)
2:50 PM | لاغر |


Saturday, July 25, 2009
...
ما نگفتیم،
تو تصویرش کن
1:13 AM | لاغر |


Tuesday, July 21, 2009
توی سینه اش
جان
جان
جان!؟
جان!؟
جان!؟
.
.
.
جان
.
.
.
نداره
دیگه جان نداره
.
.
.

2:14 AM | لاغر |


Saturday, July 04, 2009
"همه ی ما در مقابل دهشت باکره ایم، درست مثل کسی که در مقابل لذت باکره است"

سفر به انتهای شب، سلین

آره؛ ترس داشت؛ درد داشت؛ جیغ و داد داشت؛ اما حالا که دیگه واسه مون زحمتشو کشیدن و ترتیبشو دادن ...، اصن تو بخون به ناجوانمردانه ترین و بی رحمانه ترین شکل ممکن رِیپ مون کردن و ...، ها!؟ حالا دیگه می تونیم یه جور دیگه به زندگی مون نگاه کنیم؛ کشش ندم... می تونیم حالشو ببریم ... فک کن ... حتی می تونیم بریم جنده ی خیابونی بشیم

2:31 PM | لاغر |